drapeau de ma syndicat!

drapeau de ma syndicat!

wie draagt de fakkel nu? 
het is altijd een weerspiegeling van de tijdgeest, comme ça brûle 
pourtant ce sera sans nous 

in termen van 
extreem zwaar: 
hier zijn de cijfers 
het regent in de zomer 
de striemen in mijn gezicht terwijl ik verbeten verder roei met team maar 
bij elke bocht verliezen wij iemand 
nevenschade, naamloze statistiek, toch, 
wie overblijft verzamelt de namen 
geeft de gegraveerde steen op aan de grafzee 
als hij tijd heeft 

het zet niet aan tot golf, slechts nest van rimpels on les efface sans hésitation, dan vlak, zo blijf je aan de goede kant van de geschiedenis staan, zoals die wordt herinnerd 
hoe ouder ik word hoe zwaarder 
dit anker 
de ringen te los om de vingers verlies alles zo gemakkelijk de laatste ring glijdt steeds af maakt niet uit collateral damage, het stukje met de belettering rafah als spaander weggetikt, ik hoef ze geen hand te geven mij krijgen jullie niet 
mijn ribben zijn sterk en lenig! 
maar in een competitie houdt het geen stand 
comme elle brûle, la flamme, mais ce sera sans nous 
ik hoef ze geen hand te geven 

ik vervulde mijn taak in de estafette maar toen ik de vlam doorgaf rende mijn opvolger ermee weg 
misschien om het huis te verwarmen 
misschien om een maaltijd te bereiden 
                                       voor de worldwide partners 
misschien om de enige taak die de opvolger opgelegd kreeg te saboteren zoals hij gewoon is 
                          vervolgens zich in schaamte te isoleren 
misschien omdat hij de opdracht niet begreep 
misschien omdat ik dacht dat hij anders was 

gerimpelde vlag van mijn vakbond 
ce sera sans nous 
et sans soleil 
et sans été 

Dit gedicht werd gepubliceerd in literair tijdschrift nY (#57, maart 2025)